Haere Mai

Haere Mai,


Wij willen iedereen die binnenkort op vakantie gaan een hele fijne vakantie toewensen, en hopen dat jullie daarna weer uitgerust en vooral enthousiast aan het werk gaan.

Geniet ervan!!

Zoals een aantal van jullie denken dat wij hier altijd vakantie hebben die moeten we helaas teleurstellen, ook hier moeten we enorm hard werken (natuurlijk).
Maar dat neemt niet weg dat we nog wel tijd over houden voor andere leuke dingen.

We kunnen op het moment niet zoveel op pad omdat de weekenden vooral veel regen bevatten. Maar met een graad of 16 doen we toch nog lekker mee aan de winter.(pff)
We moeten zeggen dat dit ons heel goed bevalt, we hebben misschien een week bij elkaar koude dagen gehad met een paar dagen rond het vriespunt, maar nu is dat wel voorbij.
Nog een maand en dan gaan we ons al weer opmaken voor de lente, als we de mensen hier mogen geloven.

Ja jongens de korte broek lonkt alweer dus ons hoor je niet klagen. Het grappige is wel dat het wel regent en ook heel hard maar dan daarna schijnt de zon wel weer lekker, dus ja die donkere druilerige dagen zoals in Nederland hebben we hier niet zo, en wederom hier genieten we wel van ja, gek he?


Maar goed, genoeg over het weer terug naar de orde van de dag WERK!!

Ludo heeft het nog steeds goed naar zijn zin en maakt steeds leukere dingen welke hij dan ook steeds vaker toebedeeld krijgt.

Zijn baas geeft hem opdrachten die niet zo standaard zijn en hij gaat nu ook inzien dat die “Bloody Dutchman”zoals ze hem noemen, toch wel vakwerk kan leveren.
Hij krijgt er op deze manier ook steeds meer lol in. Onlangs heeft hij nog in Auckland bij 2 gasten die we via via hebben leren kennen, een aantal planken gemaakt voor aan de muur, want volgens hun kon niemand dat, was hun verteld. Ze waren al een hele lange tijd bezig dit voor elkaar te krijgen. En jawel Tita Tover Ludo stapt binnen en maakt hier totaal geen probleem van, u vraagt wij draaien. Natuurlijk werd er vriendelijk gevraagd of er ook nog een deur voor de kast gemaakt kon worden, maar natuurlijk geen probleem. Ja jongens jullie kunnen het wel nagaan wie dit schrijft he? Ze kan er ook niks aan doen, ze is gewoon trots op haar menneke.


Peet gaat ook nog steeds lekker en heeft op haar werk leuke dingen te doen. Nu moet ze zeggen dat dit niet direct met haar werk te maken heeft maar meer met de cultuur en de traditionele gebeurtenissen daaromheen.

Afgelopen Maandag heeft ze voor het eerst een echte “Powhiri” mogen meemaken.
Een “Powhiri” is een ceremonieel welkom voor de Maori’s.
Ze kreeg een nieuwe collega op haar werk die van Maorische afkomst is, en dan is het gebruikelijk dat er een “Powhiri” gehouden wordt.
De traditie van “Powhiri” geeft een kleine blik in de unieke en spirituele wereld van de Maori’s.

De verschillende elementen van een “Powhiri” geven weer dat ze de boze geesten af willen houden en de “nieuwe” mensen willen verenigen met hun groep in een omgeving van vriendschap en vrede.

Het woord “Powhiri” bevat 2 belangrijke elementen voor de Maori’s. Het word “Po” kun je vertalen als onbekend of een nieuwe ervaring, en “Whiri” leidt af van de term WhiriWhiri wat betekent : delen van ervaring of uitwisseling van informatie en kennis.
Deze gebeurtenis duurde ongeveer een 1.5 uur en was waanzinnig indrukwekkend en het was met veel passie en vol overgave.


Eerst werden de bezoekers (oftewel de nieuwe collega met familie) “binnengehaald” met een “Karanga” een traditionele roep om aan te geven aan de mensen die als bezoekers komen , dat ze toestemming krijgen om de wachtende groep (we noemen het gemakshalve maar even het ontvangstcomité) te benaderen.

Deze roep wordt alleen door de vrouwen gedaan van de “stam”(lees: ontvangstcomite) omdat alleen vrouwen een spirituele weg kunnen vrijmaken tussen bezoekers en hun ontvangstcomite.

Peet begon dus druk te roepen en te schreeuwen, joehoe joehoe hier moet je zijn , maar ja ze kwamen maar niet.(nee hoor geintje) Peet was muisstil en onder de indruk natuurlijk.

Afijn, nadat de familie(whanau) dus binnen was gekomen zaten ze tegenover ons ,het ontvangstcomite.

Dan wordt er een dankwoord (Karakia) uitgesproken door de whanau over het feit dat ze veilig zijn binnengehaald en bedanken ze ook voor het feit dat ze zijn “uitgenodigd” en spreken ze de spirituele bescherming uit voor degene die de “Powhiri” bijwonen.

De volgende fase van de “Pohwhiri” heeft betrekking op het formeel begroeten van beide partijen oftewel de “Mihi”.

Na de “Mihi” volgde er een lied (Waiata) welke prachtig gezongen werd door de Maori zussen.

Toen kwam er een overgangsfase waarin de nieuwe collega vanuit haar whanau werd “overhandigd” aan ons.

De 2 Managers moesten de arm vastpakken van de nieuwe collega in spe en er werd een heuse ceremoniele “Haka” uitgevoerd door de mannen van deze whenua.

Je hebt 3 verschillende Haka’s maar deze was de meest bekende de “Ka Mate” Haka.

Deze Haka werd gehouden om het feit dat er een nieuwe triomf voor de familie werd gevierd. In het begin was het wel komisch want het is iets wat wij helemaal niet gewend zijn , maar dat duurde niet lang want het is echt zo indrukwekkend dat je er wel stil van wordt.
Vervolgens moest iedereen van het ontvangstcomite vertellen wie die was en wat hij of zij ded in het betreffende kantoor. En dit was best wel spannend voor Peet want ja ineens moet je gaan vertellen waar je vandaan komt enzo in je beste engels en ook nog voor een grote groep mensen.
Maar toen ik vertelde dat ik uit Holland kwam was het ijs al snel gebroken want dat vinden ze wel erg interessant blijkt.
Toen werd het geheel afgesloten met een “Hongi” oftewel het welbekende neusdrukken van de ene partij met de andere.

Afijn dit leverde natuurlijk weer komische resultaten op voor Peet, gezien dit ook heel nieuw was voor haar.

Op een gegeven moment is het dan zover dat er het ontvangstcomite de “nieuwkomers” in hun groep opnemen d.m.v deze “Hongi”.

Peet zat als 4e op de rij en wist nog niet zo goed hoe het allemaal moest, dus loopt richting de vader van de nieuwe collega.

Geen neusdruk overigens maar wel een zoen op de wang, waarom hij dat bij haar niet deed dat weet ze ook niet maar dat mocht de prêt niet drukken.

Het was dus de bedoeling dat ze door moest lopen om zo de hele familie af te gaan, maar in plaats daarvan ging ze terug naar haar plek.
Toen ze eenmaal doorhad dat de rest van de familie ook afgegaan moest worden begon ze weer bij de vader.
Waarop die man heel hartelijk moest lachen en zei: He jou heb ik toch al gehad, wil je me nu zo graag nog een keer zoenen? Nou kom maar hier hoor, en zei vervolgens " Nou van die Hollanders kunnen we nog wat leren jongens die willen wel heeeeeel erg graag zoenen"!!!
Peet een beetje een rooie kop natuurlijk maar het was wel komisch.
Het was de eerste keer dat ze zo'n "Powhiri" meemaakte, en dit zal ze zich nog lang heugen. Elk jaar op 6 Februari dan wordt er ook een hele formele"Powhiri" gehouden ter ere van The Treaty of Waitangi maar dit is veel toeristischer en grootser, maar zeker een keer de moeite waard om dit te gaan bekijken denken we.
Voor degene die een beetje geinteresseerd zijn in de "Powhiri" moet maar eens op de volgende site kijken, best interessant.
http://www.newzealand.com/travel/about-nz/features/powhiri/powhiri-introduction.cfm

Voor de rest zijn we langzaam op zoek naar een huis, maar we weten nog niet of we nieuw gaan bouwen of een bestaand huis gaan verhuizen naar de plek waar we willen, naar Waipu dus.
Maar over deze ontwikkelingen volgende keer meer. Wij wensen jullie nogmaals een fijne vakantie toe en dat jullie nog maar een lekkere warme zomer krijgen(kom kom het kan altijd nog).

Veel Liefs Petra & Ludo