Winter in Wonderland

Eindelijk is het dan zover , het is "winter" in New Zealand. We zien hier al met regelmaat sommige Kiwi's met wintermutsen oplopen, maar zijn uiteraard nog steeds gekleed in een korte broek en dragen ook nog een zonnebril, dus het wil nog niet echt winteren in het land van de Hobbits. Maar dat de dagen korter zijn is een feit, want vorige week is officeel daylight-saving in gegaan. De klok is dus op wintertijd gezet en om even voor zessen is het hier aardedonker. Het is wel een raar gevoel want eigenlijk gaat voor onze biologische klok de zomer beginnen. Maar we hebben hier de plaatselijke Erwin Kroll nog niet over sneeuwstormen gehoord of plaastelijke hagelbuien, nee we zullen het gewoon met een graadje of 22 overdag moeten doen, dus de ski's blijven nog even ingepakt.

Het inburgeren wil al aardig lukken, zo stond Peet van de week een kopje thee te bestellen zo tijdens haar ochtend-break. En vroeg de jongeman achter de counter: English Breakfast? Waarop Peet antwoordde: nee ik heb al ontbeten, dank je. Op het moment toen ze het zei besefte ze dat het ook een theesoort was, foutje.
Maar het kan natuurlijk altijd erger. Zo stond Luud tijdens zijn werk op een trapje, en ja het was zo'n trapje waar je al snel het gevoel van krijgt: da's niet zo'n fijn trapje. Wat ook al snel bleek want toen hij bijna de laatse trede had bereikt lag hij al op zijn gezicht te zwemmen. Uiteraard een hoop kabaal, wat angstige gezichten van de collega's een flinke blauwe plek en een prachtige bijnaam , "flying dutchman", was de score van deze actie.

Maar het contact zoeken gaat soms ook heel makkelijk. Dit bleek wel weer toen we aan het badmintonnen waren hier in de plaastelijk sporthal.
De shuttle ging met een goede snelheid en regelmaat van de ene kant naar de andere kant van het net. Maar door de inspanning was Peet een beetje haar grip van haar racket kwijtgeraakt, met als gevolg dat haar racket afscheid van haar hand nam en richting een niets vermoedende man ging, die even op een bankje zat en aan het bijkomen was van zijn inspanning op het veld.
Het contact wat dit opleverde is een vriendelijk knikje en een good morning, maar de man voelde zich niet helemaal veilig en ging dus al snel een ander plekje zoeken waar de rackets niet in zijn richting kwamen.
Je ziet intregeren is niet zo moeilijk, je moet geven en nemen.

Mede door het goede aanhoudende weer zijn de buiten activiteiten die hier georganiseerd worden een groot succes. Zo was er dit weekend in Hamilton een ballonvaarders festival. Dit 5 dagen durende festival is een van de grootste die in New Zealand georganiseerd wordt.
Er komen ballonnen uit de hele wereld in allerlei kleuren en vormen, wat sowieso een prachtig gezicht is om te gaan bekijken.

Het werd gehouden op een groot open terrein van de universiteit in Hamilton.
En met deze mooie nazomerse avonden komen daar toch zo'n kleine 30.000 bezoekers op af. Mensen komen met koelboxen aangelopen die echt mutje vol zitten met wat te eten en drinken. En gaan dan lekker genieten van het spektakel van de 'Night-glow" van de hete luchtballonen. De ballonen gaan niet de lucht in, maar blijven op de grond staan en op de maat van muziek worden de branders ontstoken wat een prachtig schouwspel van de oplichtende kleuren van de ballonen in de donkere nacht opleverd. Echt heel bijzonder.

Om jullie een beetje een indruk te geven waar we woonachtig zijn, hebben we even wat site-seeing gedaan en hebben kosten nog moeite gespaard om deze foto shoot van Pukekohe te verwezenlijken.

We kabbelen nog lekker door aan deze kant van de aardkloot en laten weer gauw wat van ons horen.

Liefs Peet en Luud