Communicatie

Beste allemaal,

De afgelopen weken hebben we genoeg gepuft van de warmte want het was heet!!!
We willen jullie niet jaloers maken hoor, maar we wilden dit toch ff kwijt.
Het valt niet mee hoor om met 30 graden te werken als er geen airco is(!), en dan hebben we het nog niet eens over het feit dat we moeilijk kunnen slapen van de warmte…..
Ja jongens we moeten wat te klagen hebben, het valt niet altijd mee hoor!!

Wij hebben helemaal niets te klagen, vergeleken met Australie. Het is daar zo erg heet geweest daar dat er bosbranden zijn ontstaan waarbij ontzettend veel doden gevallen zijn, en nu blijkt het ook nog gedeeltelijk te zijn aangestoken we bedoelen maar……

Voor de rest gaat het hier lekker zijn gangetje en hebben we een beetje vooruit gang geboekt betreffende de huis perikelen.
Hopenlijk wordt eind van de maand de aanvraag voor de vergunning ingediend, zodat we eind april misschien begin mei nog wat werkzaamheden kunnen gaan uitvoeren voor dat de grote hoos regen gaat vallen.

Peet is ondertussen aan een cursus Maori begonnen. Ze wilde een beetje de taal leren, en de gebruiken en gewoontes beter begrijpen.
Ze kreeg dit gratis aangeboden door haar werk dus ja waarom niet gaan he?
Dit is een cursus die maar zes weken duurt, maar dat mag de prêt niet drukken maar gezien de communicatie die hieraan vooraf ging.......of beter gezegd geen communicatie ,was het weinig pret.
Nu willen we met jullie toch even dit verhaal delen over de communicatie hoe die hier af en toe plaats vindt in NZ.
We hebben al eens eerder verteld dat je hier heel veel moet vragen en ook de juiste vragen anders dan kun je nog wel eens voor verassingen komen te staan.

Peet vroeg aan een collega waar het precies werd gehouden de cursus, er waren namelijk 2 locaties. De lokatie waar Peet moest zijn was het ziekenhuis midden in Auckland. Geen probleem zou je zeggen, nou hier komt ie hoor….
Peet kreeg haarfijn(!) uitgelegd waar ze moest wezen. “Je gaat er bij die en die afrit af en dan aan het einde van die afrit ga je rechtsaf en bij de stoplichten ga je links en dan rij je er zo tegenaan”. Makkie toch?
Het enige wat die collega vergat te vertellen was dat de afrit in 2 banen werd gesplitst en ze dus de rechterbaan moest nemen. Een klein puntje wat overigens wel in een 2.5 uur durend tochtje eindigde. Maar Peet was er toen nog niet, want uiteindelijk aangekomen te zijn bij dat ziekenhuis wist ze niet bij welke ingang ze moest zijn.Er was een oud en een nieuw gebouw. Dus vragen maar weer. Je zou zeggen als iemand daar werkt dat die het wel weet toch? Uhu…..nou komt ie weer.
Ze vraagt aan een vriendelijke dame die bij het laboratorium werkt aangrenzend aan het ziekenhuis(bleek dus later) waar ze moest wezen. Och nee zegt die dame je moet helemaal aan de andere kant zijn, en wijst vervolgens een hele andere richting op dan waar ze uiteindelijk moest zijn( wat ook later bleek). Nee je moet die kant op en daar heb je blauwe lijnen en die moet je volgen en dan kom je er vanzelf.
Maar zei Peet” ik heb dat rondje al 4 x gereden en heb geen blauwe lijn gezien”. Nee gewoon doorrijden en daar maar weer vragen.

Behoorlijk gefrustreerd naar huis gereden want punt A de cursus was intussen al afgelopen en punt B uiteraard geen blauwe lijn te vinden op de weg.
Afijn, de volgende dag op het werk vraagt dus haar collega hoe het was op de cursus? “Nou als ik was aangekomen” zei Peet “dan was het misschien wel leuk geweest”. Dus Peet het hele verhaal verteld , zegt die collega doodleuk “oh ja maar dat bedoelde ik ook dat je dus bij die splitsing rechts aan moet houden” aaaaaaarggghhhhh………….
Ja natuurlijk dat moet je ook maar begrijpen als niet kiwi hoe een kiwi denkt en alles half verteld. Kortom niet de juiste vragen gesteld klaarblijkelijk.
Opeens zegt die collega “joh dan ga je toch vandaag?, vandaag is er ook een cursus dan heb je in ieder geval niets gemist”!! Goed idée dacht Peet, en vervolgens werd er keurig een tekening gemaakt hoe er te komen.
Wederom weer de hele rit afgelegd, en waarempel op tijd en op de goede plek. Ze bleek dus die dag ervoor ook op de goede plek te zijn, maar de blauwe lijnen waren niet op de weg buiten maar IN het ZIEKENHUIS. En dit ligt NIET aan Peet haar taal hoor jongens, ze heeft het echt 3 x gezegd/gevraagd dat die blauwe lijnen niet te vinden waren!!!
Keurig alles gevolgd, komt aan op de plek van bestemming …… deur dicht!!!
Geen les!!! Sjemig wat nou weer!!! Dus Peet belt met de organisatie en ach …..Oh ja ze waren vergeten een e-mail te versturen dat op vrijdag de lessen waren komen te vervallen ivm te kort aan mensen pffffffff. Stoom uit haar oren werkelijk……., en dit was niet alleen van de warmte!!
Ja ze heeft zich heerlijk vermaakt in de baas zn tijd hoor. En nu komt het mooiste van alles, gaat ze vervolgens die week daarop naar de cursus , wat overigens allemaal heel soepel verliep, zit daar opeens een collega van kantoor!!! Nee zeg!!!Dus Peet vraagt, had je niet even een e-mail kunnen sturen wie er nog meer naar de cursus gaat zodat we kunnen carpoolen. Och ja was eigenlijk wel een goed idée geweest, maar ja niet aan gedacht!!

Dus ja we kunnen vragen stellen totdat we een ons wegen, maar op een of andere manier is het net of je Chinees spreekt. Het komt gewoon niet over of de kiwi’s hebben gewoon zo iets van ach dat is mijn probleem niet ofzo, we weten het niet.
We zullen het gewoon moeten accepteren zoals het is, en de ene keer loopt het soepel en de ander keer is het ergernis ,helaas niets aan te doen.

Ondertussen heeft Peet haar verjaardag weer gevierd en was het fenomeen appeltaart weer een succes.
Misschien wordt er een wedstrijd gehouden onder de vrouwelijke collega’s wie de lekkerste appeltaart kan maken, ze zijn hier helemaal weg van het deeg welke niet zo zoet is.
Hier koop je toch vaak een taart met een hele zoete vulling hetzij een coating wat dus klaarblijkelijk niet echt altijd in de smaak valt.
Een collega van Peet heeft een man die lid is van een club, en daar hebben ze een proffesionele keuken, en Peet had geopperd de wedstrijd daar te houden. Ze moesten hier nog even over nadenken, maar het was zeker een optie. Wie weet wat die kiwi’s ervan bakken, ze vind het wel erg leuk als het zover zou komen.

Ludo heeft het op zijn werk nog steeds ontzettend naar zijn zin, en ze hebben het gelukkig nog ontzettend druk.
Hij wordt steeds vaker voor wat lastigere klussen gevraagd, en dat blijft positief uitpakken. Het is zo’n handig ventjie he?

We laten het hier weer even bij, en hopen dat we jullie een volgende keer weer kunnen verblijden met nieuwe ervaringen.

Veel liefs

Petra & Ludo